Wanneer het aankomt op Chinese kunsten dan is één van de meest aangehaalde dogma’s zonder meer het concept lineage. Of simpelweg gezegd: wie is je leraar? Het idee is vaak dat wanneer je uit een beroemde/oude lijn komt dan zal het kwalitatief wel in orde zijn. Nu kun je terecht meerdere vraagtekens plaatsen bij of dit wel of niet waar is, want:

1. Chinezen zijn meesters in geheimhouding: vaak pas na jaren trainen wordt overwogen om je tot de binnenschool op te nemen. En dan gaat er nog jaren overheen voordat de meester misschien zijn geheimen prijsgeeft (lees bijvoorbeeld uit onze Tit Khun lijn het verhaal van Gouw Gin Hok)
2. Dat een leraar goed is en misschien wel openlijk lesgeeft , betekent nog niet dat de leerling goed heeft geoefend.

Desalniettemin moeten we het belang van een lineage niet onderschatten. Een lineage is wel degelijk belangrijk, maar niet omdat het authentiek moet zijn (lees: perse op een bepaalde manier uitgevoerd moet worden). Het belang en kracht van een lineage zit in de mogelijkheid tot evolutie van een stijl: dat wat de meester in dertig jaar heeft geleerd in minder tijd aan zijn leerling over te dragen. Hierdoor heeft de leerling extra tijd om de kunst nog beter te maken. Een lineage is daarbij eigenlijk niet meer en niet minder dan  kennis en vaardigheid die generatie op generatie is doorgegeven en doorontwikkeld. Het grote voordeel is dus dat wij niet het wiel opnieuw hoeven uit te vinden. Tegelijkertijd is het ook een valkuil: dat wat wij geleerd krijgen is geen eindpunt, maar juist een vertrekpunt! Het is de bedoeling dat wij de kunst verbeteren en dus ook veranderen, want de kunst leeft.